Şimdi bizim memlekette şöyle bir şey var: Önce bir şakaya güler, sonra da o şakanın kötü olduğunu iddia ederiz. Hatta ben de yapıyorum bunu bazen. Ama nedenini inanın bilmiyorum :) İşin garip yanı, o şakanın gerçekten kötü olduğunu da düşünüyorum :D

Tamam, bazen o kadar saçma espriler yapılıyor ki onun kötülüğüne de gülebiliyoruz ama genellikle esprinin ya da şakanın kendisine güldüğümüzde de sonradan kötü olduğunu iddia ediyoruz. Düşündüm düşündüm nedenini bulamadım. Komik olmadığını düşündüğümüz bir şeye neden gülüyoruz?

Oysa bakın TDK "komik" sözcüğünü ne kadar basit özetlemiş;

"Gülme duygusu uyandıran, güldürücü, gülünç."

Durum basit: Gülüyorsan, komiktir. Niye inkar ediyoruz ki?

Genellikle insanların güldüğü ama kötü olduğunu söylediği o esprilere birkaç örnek vereyim. Tabii bunları ilk duyduğunuz anı baz alacaksınız, sonradan duya duya zaten iyice bayatlıyorlar. Ama çoğunluk bu esprilere, ilk duyduğunda, gülmüştür. İtiraf ediyorum, ben güldüm :D

-Adamın biri yarın ölücem demiş. Yarmışlar ölmüş...

-Geçen gün kamyonu sürdüm, Leonardo da Vinci

-Çekyata neden çekyat deriz? 

     + itotur diyemeyeceğimiz için.

-Adamın 3 kızı varmış.İsimleri sırayla Bukalemun, Şukalemun, Okalemun'muş.Sonra adamın 4. çocuğu olmuş. İsmini ne koymuş? 

+ Değişiklik olsun diye Samiye koymuş.

İşte bu dört espri örneğinde olduğu gibi. Bence de şu an çok kötüler ama ilk duyduğumda gülmüştüm. Neden çok kötüler o zaman? Çok sık duyduğumuz için mi? O zaman duyar duymaz gülüp, hemen arkasından kötülediğimiz şakalara neden kötü diyoruz? Sebebini gerçekten merak ediyorum. Çünkü ben durumu çözemedim.