Ah Filistin 

Gözümü açtığım günlerden beri zulüm içindeki Filistin. 
Bebekleri savaşa doğan, bebekleri savaşta ölen Filistin.
Parçalanmış bedenlerden akan kanlarla yıkanan Filistin.
Herkesin arkasını döndüğü, umarsamazlıklarıyla tekrar öldürdüğü Filistin.
Sana baktıkça her gün... Uyuşuyorum acıdan.

Gerçekten içimde günlerdir gitmek bilmeyen ve kolay kolay da gitmeyecek olan bir acı var. Aslında bazı fotoğraflar vardı, henüz gelen Filistin'den, Gazze'den... Belki de koymalıydım buraya ama yapamadım. O paramparça olmuş insanların, en acısı da bebeklerin fotoğraflarını koyamadım buraya. Ya da omzu paramparça olan bir çocuğun sedyede yardım beklerken nasıl korktuğunu, nasıl acı çektiğini gösteren videoyu eklemeye elim varmadı. Belki herkes görsün diye koymalıydım ama gerçekten bunlara dayanma sınırımı çoktan aştım.

Dua etmekten başka elinden bir şey gelmiyor insanın... Ne kadar can yakıcı bir şey bu.

Bir de bazı yorumları görüyorum. "Bize ne Araplardan, biz Türkmenlere bakalım," diyenleri, hala "Araplar Osmanlı'ya ihanet etti, gebersin" diyenleri.... Ve merak ediyorum hala içlerinde insanlık taşıdıklarına inanabiliyor mı? Bilmem kaç kuşak önce dedelerinin yaptığı hataların bedelini oradaki masumların böyle vahşice ödemesi gerektiğine inanlardan bahsediyorum. Gerçekten insan olduğunuza inanmıyorum.

Türkmenler, Araplar ya da bambaşka milletler... Kim olduğu umurumda değil. Artık insanların bu kadar zulüm görmesine gerçekten katlanamıyorum.

Ve bedduayı sevmem ama İsrail'in en yakın zamanda bir toz bulutuna kapılıp, haritadan silinip gitmesini istiyorum.

Lütfen, Filistin için dua edin.