Nefret baş etmesi çok zor bir histir. Sürekli hissedilemeyecek kadar ağır ve yorucudur. Bu yüzden bir süre sonra yerini hissizliğe bırakır. Hissizlikse güzeldir: Bir zamanlar sizi yoran nefretinizin hedefindeki insanlara baktığınızda hiç bir şey hissetmemek… Onun sizin için aslında bir hiç olduğunu fark etmek keyiflidir de. Sadece yıpranan hislerinize, nefret ettiğinizi düşünerek harcadığınız zamana üzülürsünüz. Gün gelir hiç kimse olanlar her şeyiniz olur, her şeyiniz olanlarsa hiç.

Dünya bu garip döngüden ibarettir çoğu zaman. Tanır, sever, kaybedersiniz ve sonra yeniden tanır, yeniden sever ve yeniden kaybedersiniz… Son kez sevdiğinizi düşündüğünüz insanı da sonsuzluk ellerinizden aldığında yitirirsiniz. Ne yaparsanız yapın kaybetmeye mahkum olduğunuzu düşünürsünüz bu yüzden… Ama sevdiğiniz insanlarla beraber olarak geçirilen bir ömür, sonsuzlukla kaybedilenden daha fazladır bazen.

Gözlerinizi kapatıp onu düşündüğünüzde yüzünüze yayılan tebessüme sebep olan insanlar varsa hayatınızda, siz de sonsuzluğa karşı kazananlardan olabilirsiniz, kim bilir? O yüzden o tebessümün sebeplerine sıkı sıkı tutunmak gerekir.

Öyle ki;

Bir tebessüm, bazen bir insanın hayatını değiştirir…